Χωρίς τίτλο

Ο Μέγας Βασίλειος έγραψε όταν το παιδί ενός αγαπημένου του φίλου χάθηκε άδικα:

 ''Αν ήξερες ήλιε τι μαύρη μέρα θα ξημέρωνες,θα προτιμούσες να κρυφτείς πίσω από τα βουνά και να μην βγεις.''

Τι άλλο να γράψει και τι να προσθέσει κανείς σε αυτό για να περιγράψει μια τραγωδία;

Τίποτα.Χάνονται οι λέξεις μπροστά στον θάνατο.Ας φροντίσουμε τουλάχιστον να μην ξεχάσουμε.Να μην τον ξεχάσουμε (κι αυτόν).Αυτή είναι μάλλον η αρρώστια μας.Ξεχνάμε.Άλλωστε,δεν βαριέσαι,σάμπως ήταν δικό μας παιδί για να κλάψουμε;

ΝΑΙ.Ήταν.Και παιδί μας,και αδελφός μας,και συγγενής μας,και κολλητός μας.

Ας προσευχηθούμε τουλάχιστον.Να αναπαύεται στην αιώνια και γεμάτη αγάπη αγκαλιά του Χριστού,μιας και ανθρώπινα χέρια δεν βρέθηκαν να το αναπαύσουν...

Μνημονεύετε τοῦ λόγου οὗ ἐγὼ εἶπον ὑμῖν· οὐκ ἔστι δοῦλος μείζων τοῦ κυρίου αὐτοῦ. Εἰ ἐμὲ ἐδίωξαν, καὶ ὑμᾶς διώξουσιν.

Ταῦτα λελάληκα ὑμῖν ἵνα ἐν ἐμοὶ εἰρήνην ἔχητε. Εν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἕξετε· ἀλλὰ θαρσεῖτε, ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον.

Εγώ εἰμι ἡ ἀνάστασις καὶ ἡ ζωή. ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, κἂν ἀποθάνῃ, ζήσεται· καὶ πᾶς ὁ ζῶν καὶ πιστεύων εἰς ἐμὲ οὐ μὴ ἀποθάνῃ εἰς τὸν αἰῶνα.