Ο ηρωισμός της Ορθοδοξίας

Εἰς πᾶσαν τὴν γῆν ἐξῆλθεν ὁ φθόγγος αὐτῶν καὶ εἰς τὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης τὰ ῥήματα αυτών

   Πολλές φορές έχουμε την εντύπωση ότι η Ορθοδοξία δεν είναι τίποτα περισσότερο από κάποιους μίζερους μουσάτους τύπους που μιλάνε για την κόλαση,για καταστροφές,για την Απόκαλυψη,για μια μιζέρια που εμποδίζει όλους μας από το να...ζήσουμε την ζωή μας!

   Η πραγματικότητα απέχει εκατομμύρια μίλια από αυτή την λανθασμένη εικόνα που έχουμε αρκετοί από εμάς.

   Τι είναι λοιπόν αυτός ο ηρωισμός και έχει σχέση με την Ορθοδοξία;

Για να είμαστε ακριβείς,δεν έχει απλώς σχέση με την Ορθοδοξία.Μα ηρωισμός και Ορθοδοξία είναι έννοιες ταυτόσημες μιας και οι άγιοι υπήρξαν οι μεγαλύτεροι ήρωες στην Ιστορία της Ανθρωπότητας.Μορφές που θυσιάσαν τα πάντα για να ακολουθήσουν Εκείνον που είναι ο Δημιουργός του Ηρωισμού και παρέδωσαν σε όλους εμάς ένα καθημερινό παράδειγμα προς μίμηση.

   Δύσκολο να το πιστέψουμε;Δύσκολο να διακρίνουμε την ψεύτικη Ορθοδοξία από την πραγματική;Δύσκολο να βρούμε ήρωες;Μα τους έχουμε μπροστά μας!

   Δεν ήταν άλλος από τον Μέγα Αθανάσιο που πέρασε 18 ολόκληρα χρόνια στην εξορία,δεν δίστασε να υψώσει το ανάστημα του στον Μέγα Κωνσταντίνο για τα θέματα της πίστης και όταν μάλιστα έφευγε για άλλη μια φορά στην εξορία,ο λαός της Αλεξάνδρειας τον αποχαιρετούσε γεμάτος δάκρυα και λύπη.Η απάντησή του:''Μην θλίβεστε παιδιά μου,ένα σύννεφο είναι κι αυτό και θα περάσει''.

   Ο Μέγας Βασίλειος,γεμάτος αγάπη για τους πονεμένους,φιλούσε τις πληγές των λεπρών ενώ όταν κλήθηκε να αντιμετωπίσει την αυτοκρατορική εξουσία δεν λύγισε ούτε μια στιγμή απέναντι στον αυτοκρατορικό αντιπρόσωπο Μόδεστο:''Θα σε βασανίσω μέχρι τέλους''.''Δεν θα καταφέρεις πολλά στο ασθενικό μου σώμα''.''Θα σε εκτελέσω''.''Χάρη θα μου κάνεις,θα με στείλεις κοντά στον Χριστό''.''Τότε θα σε στείλω εξορία''.''Έχω συνηθίσει στις κακουχίες''.''Κανένας μέχρι σήμερα δεν μου έχει μιλήσει έτσι'',απάντησε εμβρόντητος ο Μόδεστος.''Μάλλον,δεν είχες γνωρίσει μέχρι σήμερα Ορθόδοξο ιεράρχη'',είπε ο Μέγας Βασίλειος.

   Η κορυφή της θεολογίας μας,ο Γρηγόριος ο Θεολόγος,παλεύοντας με τα θηρία του Αρειανισμού,ενώ τελούσε την Αναστάσιμη Θεία Λειτουργία,τα ξημερώματα της Κυριακής του Πάσχα,εισέβαλλαν στην εκκλησία αιρετικοί και με πέτρες και ξύλα χτυπούσαν όποιον έβρισκαν μπροστά τους.Δεν δίστασαν να λιθοβολήσουν τον Γρηγόριο με όλο τους το μίσος γεμίζοντας τον με αίματα.Πώς αντέδρασε ο ίδιος;Δεν έκανε ούτε ένα βήμα πίσω από την Ωραία Πύλη,κοιτάζοντας τους με θλίψη και ούτε μια στάλα μίσος.

   Ο μέγας Χρυσόστομος,άφησε τις τελευταίες του αναπνοές σε έναν ξερό λόφο στα βουνά του Πόντου.Χωρίς καμία προστασία από τις βαρβαρικές φυλές,καμία προστασία από τον μεσημεριανό ήλιο και το βραδινό κρύο,δεν σταμάτησε ούτε στιγμή να στέλνει επιστολές και να υποστηρίζει το ποίμνιό του και να δίνει μέχρι το τέλος λύσεις στα θέματα που προέκυπταν.Ούτε για μια στιγμή δεν σκέφτηκε να αναπαύσει τον εαυτό του,αλλά το αγαπήμενο του ποίμνιο.

   Ο Μέγας Αντώνιος,πούλησε όλη του την περιουσία,την μοίρασε στους φτωχούς και έφυγε στην έρημο που πολεμώντας με στρατιές δαιμόνων,δεν έκανε ούτε μια στιγμή πίσω.Ούτε μια στιγμή δεν σκέφτηκε να εγκαταλείψει τον αγώνα για χάρη του Χριστού και της Εκκλησίας.

   Ο άγιος Σπυρίδωνας,άνθρωπος χωρίς μόρφωση μα πιο μυαλωμένος και έξυπνος από μυριάδες ανθρώπους με όλη την μόρφωση του κόσμου μαζί.Έβοσκε τα πρόβατά του για να διατηρεί την ταπείνωσή του ενώ είχε γίνει επίσκοπος.Μια φορά,δύο ληστές μπήκαν στο μαντρί για να κλέψουν τα πρόβατα όμως μια αόρατη δύναμη τους εμπόδισε και μέχρι το ξημέρωμα,την ώρα του Όρθρου,τους κράταγε δεμένους στον φράχτη.Όταν γύρισε ο άγιος Σπυρίδωνας,τους είδε και κατάλαβε.Αφού προσευχήθηκε για ν'αφεθούν ελεύθεροι,τους έδωσε ένα κριάρι και χτυπώντας τους φιλικά στην πλάτη τους είπε:''Έτσι,για να μην φανεί ότι αγρυπνήσατε άδικα''.

    Ο αρχιστράτηγος των θαλασσών,ο άγιος Νικόλαος,στην Α' Οικουμενική Σύνοδο,δεν άντεχε να ακούει τις βλασφημίες του Αρείου και γεμάτος θλίψη,σηκώθηκε και τον χαστούκισε ενώπιον του αυτοκράτορα.Οι πανούργοι υποστηρικτές του Αρείου τόνισαν πως απαγορεύεται δια νόμου να χτυπήσει κανείς κάποιον ενώπιον του αυτοκράτορα και αφού αφαιρέθηκαν από τον άγιο Νικόλαο τα άμφιά του και το Ιερό Ευαγγέλιο,τον έριξαν στην φυλακή.Την ίδια νύχτα,ίδια σε όραμα την Υπεραγία Θεοτόκο και τον Ιησού Χριστό,να τον ρωτούν γιατί βρίσκεται στην φυλακή και αφού τους εξήγησε,του έδωσαν πίσω τα άμφια και το Ευαγγέλιο.

   Αυτό το άρθρο,θα μπορούσε να συνεχίζεται μέχρι τέλους.Αλλά,φρονώ πως καταλαβαίνετε που θέλω να καταλήξω.Τα πράγματα είναι απλά.Ψάξτε και θα τα βρείτε και οι ίδιοι.Αν νομίζετε πως όλα αυτά,δεν είναι παρά υπερβολές,δεν έχετε να κάνετε κάτι καλύτερο παρά να ψάξετε και ίσως βρείτε τις ίδιες και ομορφότερες ιστορίες.Το καλύτερο σας το κράτησα για το τέλος.

   Δεν είναι μόνο ότι τους έχουμε μπροστά μας,δίπλα μας,ως παρουσίες και υποδείγματα,αλλά μπορείτε και εσείς,όπου και αν βρίσκεστε,όποιοι και αν είστε,να αγαπήσετε τον Χριστό και τους αγίους του και ίσως κάποια μέρα να γραφθεί και για εσάς ένα εγκώμιο,όχι μόνο από χέρια ανθρώπινα (που αυτό ίσως να είναι και το λιγότερο),αλλά και από τα χέρια του Θεού στο Βιβλίο της Ζωής.Εκεί,στην Βασιλεία των Ουρανών.Ίσως και εσείς,να ενταχθήτε στους χορούς των Αγίων.Στην αγκαλιά του Χριστού.Καλή συνέχεια και ο Θεός με τους Αγίους Του,πάντα μαζί σας!

Ανάξιος

Ιωάννης της Κροστάνδης: Η μορφή του Σωτήρα

   ''Όταν ατενίζεις τη μορφή του Σωτήρα μας,θα παρατηρείς ότι σε κοιτάζει με μάτια λαμπερά.Αυτή είναι μια εικόνα μόνο,για να καταλάβουμε πως μας βλέπει με τα πραγματικά μάτια Του,που αστράφτουν πιο πολύ από τον ήλιο και παρατηρούν κάθε σκέψη μας,ακούνε κάθε αναστεναγμό της καρδιάς μας,κάθε θλίψη μας.Η εικόνα δείχνει τη μορφή.Παρουσιάζει με γραμμές και χρώματα εκείνο που δεν μπορεί ν'απεικονιστεί με χρωστήρα,αλλά μπορεί να κατανοηθεί μόνο με την πίστη.Να πιστεύεις πως ο Σωτήρας μας προστατεύει όλους και βλέπει τον καθένα μας χωριστά μ'όλους τους λογισμούς και τις θλίψεις μας,σα να μας έχει μέσα στην παλάμη Του.Να στέκεσαι και να προσεύχεσαι μπροστά στην εικόνα του Σωτήρα μας,σα να στέκεσαι μπροστά στον ίδιο.Ο Θεός,που είναι Αγάπη,παρίσταται με τη Χάρη Του.Με τα ζωγραφισμένα στην εικόνα μάτια Του σε βλέπει πραγματικά.«Οφθαλμοί Κυρίου σκοπεύουσι κακούς τε και αγαθούς» (Παρ. ιε' 3).Τα αυτιά Του σε ακούνε.Να θυμάσαι όμως πως τα μάτια Του είναι «οφθαλμοί Κυρίου»,τ'αυτιά Του είναι «ώτα Κυρίου»,του Θεού,που είναι πανταχού Παρών.''

Η εν Χριστώ ζωή μου

Αββάς Δωρόθεος: Όσο πλησιάζει κανείς το Θεό,τόσο πιο αμαρτωλό βλέπει τον εαυτόν του

   ''Θυμάμαι ότι κάποτε μιλούσαμε για την ταπείνωση και κάποιος άρχοντας από τη Γάζα ακούγοντας μας να λέμε ότι όσο πλησιάζει κανείς το Θεό,τόσο πιο αμαρτωλό βλέπει τον εαυτόν του,παραξενευόταν και έλεγε: «Πώς συμβαίνει αυτό»;Και δεν ήξερε και ζητούσε να μάθει το λόγο.

   Του λέω: «Αφέντη,για πες μου πώς θεωρείς τον εαυτό σου όταν βρίσκεσαι  στην πόλη σου»;

   Μου λέει εκείνος: «Θεωρώ τον εαυτό μου πρώτο και τρανό στην πόλη».Του λέω: «Αν φύγεις και πας στην Καισάρεια,πώς θα θεωρείς τον εαυτό σου εκεί»;

   Λέει: «Θα τον θεωρώ σαν τον πιο ασήμαντο από τους ντόπιους άρχοντες».

   Του λέω: «Αν φύγεις και πας στην Αντιόχεια,πώς θα θεωρείς τον εαυτό σου»; «Θα νομίζω πως είμαι ένας άξεστος χωριάτης».

   Του λέω: «Αν πήγαινες στην Κωνσταντινούπολη κοντά στο βασιλιά,πώς θα έβλεπες εκεί τον εαυτό σου»;

   Μου λέει εκείνος: «Θα ένιωθα σαν φτωχός».

   Τότε του λέω: «Να,έτσι ακριβώς είναι και οι άγιοι.Όσο πλησιάζουν το Θεό,τόσο πιο αμαρτωλούς βλέπουν τους εαυτούς τους».

Κύριλλος Αλεξανδρείας: Η κατάρα του Αδάμ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 8ο

   ''Πρέπει να εξετάσομε πως ο προπάτορας μας Αδάμ μετέδωσε σ’εμάς την τιμωρία του εξαιτίας της παράβασής του.Άκουσε δηλαδή,«Είσαι χώμα και θα καταλήξεις σε χώμα»,και έγινε από άφθαρτος φθαρτός και βρέθηκε κάτω από τα δεσμά του θανάτου.Κι επειδή μετά την καταδίκη του σε θάνατο έκανε παιδιά,όσοι προήλθαν από αυτόν,ως προερχόμενοι από φθαρτόν,γίναμε φθαρτοί.Έτσι είμαστε κληρονόμοι της κατάρας του Αδάμ.Βέβαια δεν τιμωρήθηκαμε οπωσδήποτε,επειδή είμαστε συνένοχοί του στην παρακοή της εντολής που δέχθηκε,αλλά επειδή,όπως είπα,αφού έγινε θνητός μετέδωσε την κατάρα στους απογόνους του.Γίναμε δηλαδή θνητοί από θνητό.Ο Κύριός μας όμως Ιησούς Χριστός που χρημάτισε δεύτερος Αδάμ και μετά την πρώτη δεύτερη αρχή του ανθρώπινου γένους μας μας αναμόρφωσε σε αφθαρσία,καταφέροντας πλήγμα στο θάνατο και καταργώντας τον με την ίδια του τη σάρκα,και έτσι καταργήθηκε μέσω αυτού η δύναμη της παλαιάς κατάρας.Γι’αυτό λέγει ο πάνσοφος Παύλος «Όπως με τον Αδάμ πεθαίνουν όλοι,έτσι και με τον Χριστό θα λάβουν όλοι ζωή».

 
Άρα λοιπόν η καθολική και γενικώτατη τιμωρία από την παράβαση του Αδάμ είναι η φθορά και ο θάνατος,και όμοια η λύτρωση όλων γενικά έγινε από τον Χριστό.Γιατί πέταξε από πάνω της η ανθρώπινη φύση με την παρέμβαση του το θάνατο που της είχε επιβληθεί,επειδή είχε γίνει φθαρτός ο πρώτος άνθρωπος.Ο πατέρας όμως του καθενός μας,μολονότι αγιάσθηκε από το άγιο Πνεύμα και έλαβε την άφεση των πλημμελημάτων του,ωστόσο δεν θα μεταδώσει το δώρο και σ’εμάς.Γιατί είναι ένας αυτός που μας αγιάζει όλους και μας δικαιώνει και μας επαναφέρει στην αφθαρσία,ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός,και έρχεται από αυτόν εξίσου το δώρο σε όλους.Άλλο όμως είναι η άφεση της αμαρτίας,και άλλο η κατάργηση του θανάτου.Και καθένας βέβαια κερδίζει την άφεση από τον Χριστό των πλημμελημάτων του μέσω του αγίου Πνεύματος,αλλά από κοινού όλοι απαλλασόμαστε από την τιμωρία που μας επιβλήθηκε στην αρχή,εννοώ την τιμωρία του θανάτου,που έπεσε σε όλους όμοια με τον πρώτο που υποτάχθηκε στο θάνατο.Γι’αυτό λοιπόν λέγει και ο πάνσοφος Παύλος,ότι «ο θάνατος κυριάρχησε από τον Αδάμ μέχρι τον Μωυσή και επάνω σ’αυτούς που δεν είχαν αμαρτήσει,όπως αμάρτησε ο Αδάμ»,και η ποινή του θανάτου κράτησε όσο κράτησε ο νόμος.Όταν όμως ανέλαμψε ο Χριστός,ήρθε η δικαιοσύνη,που μας δικαίωσε με τη θεία χάρη και απομάκρυνε από τα σώματά μας την φθορά.''

Κατά ανθρωπομορφιτών

Γέροντας Παΐσιος: Η ελπίδα της ταπείνωσης

   -Γέροντα,υπάρχει περίπτωση προσπαθώντας κανείς να καλλιεργήσει την ταπείνωση να ταπεινώνει συνέχεια τον εαυτό του και τελικά να πέσει στην απόγνωση;

   -Όχι,γιατί η πραγματική ταπείνωση φέρνει ελπίδα,όχι απελπισία.Απελπισία φέρνει ο εγωισμός,γιατί ο εγωιστής στηρίζεται στον εαυτό του,ενώ ο ταπεινός ελπίζει στο έλεος του Θεού.Μέσα από την συντριβή της ταπεινώσεως σιγά-σιγά αναπτύσσεται ο πνευματικός άνθρωπος.Όλη η ζωή του ανθρώπου μετά είναι ένας μεγάλος και φιλότιμος αγώνας,αλλά πάντα προχωρεί με μεγάλη ελπίδα στον Θεό,απογοητευμένος από τον εαυτό του με την καλή έννοια,απογοητευμένος δηλαδή από το εγώ του.