ΚΑΤΑ ΜΑΡΚΟΝ (Β' 1-12)
''Όταν ύστερα από λίγες ημέρες ήλθε πάλιν εις την Καπερναούμ,διαδόθηκε ότι βρίσκεται σε κάποιο σπίτι.Και αμέσως εμαζεύθηκαν πολλοί,ώστε να μη τους χωρή πλέον ούτε ο χώρος εμπρός εις την πόρτα,και τους εκήρυττε τον λόγον.Και έρχονται και του φέρουν έναν παραλυτικόν,τον οποίον εβάσταζαν τέσσερα πρόσωπα.Και επειδή δεν μπορούσαν να τον πλησιάσουν εξ αιτίας του πλήθους,αφήρεσαν την στέγην,όπου ευρίσκετο,έκαναν ένα άνοιγμα και κατέβασαν το κρεββάτι,όπου ήτανε ξαπλωμένος ο παραλυτικός.Όταν ο Ιησούς είδε την πίστιν τους,λέγει εις τον παραλυτικόν,''Παιδί μου,σου συγχωρούνται αι αμαρτίαι''.Εκάθοντο δε εκεί μερικοί από τους γραμματείς και εσκέπτοντο μέσα τους,''Γιατί λέγει αυτός βλασφημίας κατ'αυτόν τον τρόπον;Ποιος μπορεί να συγχωρή αμαρτίας παρά μόνον ένας,ο Θεός;''.Ο Ιησούς αμέσως εκατάλαβε μέσα του ότι αυτά σκέπτονται και τους λέγει,''Γιατί κάνετε τις σκέψεις αυτές μέσα σας;Τι είναι ευκολώτερον να πω εις τον παραλυτικόν,''Σου συγχωρούνται αι αμαρτίαι'' ή να πω,''Σήκω επάνω και πάρε το κρεββάτι σου και βάδιζε'';Αλλά δια να μάθετε ότι ο Υιός του ανθρώπου έχει εξουσίαν να συγχωρή τας αμαρτίας επί της γης''- λέγει εις τον παραλυτικόν,''Σου λέγω,σήκω επάνω και πάρε το κρεββάτι σου και πήγαινει εις το σπίτι σου''.Και εσηκώθηκε αμέσως και αφού εσήκωσε το κρεββάτι εβγήκε υπό τα βλέμματα όλων,ώστε να εκπλαγούν όλοι και να δοξάζουν τον Θεόν και να λέγουν,''Ποτέ δεν είδαμε τέτοια πράγματα''.
Ο Θεοφύλακτος Βουλγαρίας γράφει:
''Τότε λοιπόν λέγει στον παραλυτικό,σήκω,και πάρε το κρεββάτιν σου.Ένα μεν εις περισσοτέραν πίστωσιν του θαύματος,ότι δεν είναι κατά φαντασία,άλλο δε,και δια να δείξη ότι όχι μόνον τον ιάτρευσεν,αλλά του έδωκε και δύναμιν.Έτσι κάμνει λοιπόν και εις τα ψυχικά αρρωστήματα,ότι όχι μόνον συγχωρή τας αμαρτίας ημών,αλλά μας δίδει και δύναμιν να κάμνωμεν τας εντολάς.Δύναμαι λοιπόν και εγώ όπου είμαι παράλυτος,να ιατρευθώ,διότι είναι και τώρα ο Χριστός εις την Καπερναούμ,εις το σπίτι της παρακλήσεως,τουτέστιν εις την Εκκλησίαν,διότι σπίτι του παράκλητου είναι η Εκκλησία.Εγώ δε είμαι παράλυτος,διότι έχω τας δυνάμεις της ψυχής ανενεργήτους,και ανικάνους προς το καλόν,αλλ'εάν σηκωθώ,υπό των τεσσάρων Ευαγγελιστών,και φερθώ προς τον Κύριον,τότε θέλω ακούσει,τέκνον.Διότι γίνομαι υιός του Θεού δια της εργασίας των εντολών,και θέλουν συγχωρεθή οι αμαρτίες μου.Αλλά πως ήθελα φερθή έμπροσθεν του Ιησού;Εάν ξεσκεπάσουν την στέγη.Ποια δε είναι η στέγη;Ο νους που είναι επάνω από όσα έχομεν.Ούτος δε έχει χώμα πολύ,και κεραμίδια,τα γήινα λέγω πράγματα,αλλ'εάν σκαφθούν τάυτα πάντα,και ξεσκεπασθή η δύναμις του νοός ημών και ξεφορτωθή,και έπειτα εάν καταβασθώ,τουτέστιν εάν ταπεινωθώ,διότι δεν πρέπει να υψωθώ.καθώς η στέγη του νοός εξεφορτώθη.Αλλ'όταν ξεφορτωθώ,θα χρειαστεί να καταβασθώ,τουτέστιν να ταπεινωθώ.Τότε λοιπόν θέλω να ιατρευθώ,και θέλω να πάρω το κρεββάτι,δηλαδή το σώμα,δια να το κινήσω προς εργασίαν των εντολών.Διότι δεν πρέπει να σηκωθώμεν μόνον από την αμαρτίαν,και να γνωρίσωμεν πως αμαρτάνωμεν αλλά και το κρεββάτι,δηλαδή το σώμα,να το σηκώσουμε προς εργασίαν των εντολών και του καλού.Τότε λοιπόν θέλουμε δυνηθή να φθάσωμεν και εις θεωρίαν,εις τόσον ώστε να λέγωμεν με όλους τους λογισμούς ημων ότι ουδέποτε είδομεν έτσι,τουτέστιν δεν εννοήσαμεν έτσι ποτέ καθώς εννοήσαμεν τώρα,όπου ιατρεύθημεν,διότι πρώτα είμεθα παράλυτοι.Έτσι,εκείνος που θα καθαρισθή από τας αμαρτίας,εκείνος βλέπει αληθινά.''
Ο Γεώργιος Πατρώνος τονίζει:
''Το θαύμα έγινε,κατά το σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα,επειδή ακριβώς ο Κύριος είδε την αγάπη και την πίστη των τεσσάρων φίλων του.Η σημερινή εποχή δεν ζει μέσα στο χώρο του θαύματος γιατί ουσιαστικά υπάρχει στέρηση αγάπης και πίστεως προς τους άλλους.Σπανίζουν οι άνθρωποι που πιστεύουν στο θαύμα.Η πίστη έχει γίνει μια γενική θρησκευτική τοποθέτηση.Μάλλον συναισθηματική υπόθεση παρά αληθινή λειτουργία ζωής.Η πίστη δεν χαρακτηρίζει τις σχέσεις μας με τους άλλους,αλλά τις σχέσεις μας με τον εαυτό μας.
Αν ο κόσμος ζει ή δεν ζει το θαύμα,αυτό είναι βασικό κριτήριο της ποιότητας της πίστεώς μας.Και όταν μιλάμε για θαύμα δεν εννοούμε τόσο το να γίνονται κάποιες θεραπείες αρρώστων γύρω μας,όσο το να αλλάξει ο τρόπος ζωής μας και η συμπεριφορά μας προς τους άλλους.Ν'αλλάζει ο κόσμος τα κριτήρια των ιστορικών του επιλογών.
Ας θυμηθούμε στο σημείο αυτό ένα συγκλονιστικό γεγονός από την Παλαιά Διαθήκη.Όταν έφτασε η στιγμή της καταστροφής των δυο μεγάλων πόλεων,των Σοδόμων και των Γομόρρων,εξαιτίας της γενικής αμαρτωλότητάς που επικρατούσε,παρουσιάσθηκε στο Θεό ο Αβραάμ,ο άγιος του Θεού,λέγοντας:Κύριε,αν υπήρχαν σαράντα πιστοί σου θα άφηνες τις δυο αυτές πόλεις να καταστραφούν;Και η απάντηση του Θεού ήταν:προς χάριν των σαράντα πιστών δεν θα επέτρεπα την καταστροφή.Ενθαρρύνεται ο άνθρωπος του Θεού και προχωρεί σταδιακά στους τριάντα,στους είκοσι,στους δέκα.Δυστυχώς δεν υπήρχαν ούτε δέκα πιστοί στις δυο αυτές αμαρτωλές μεγαλουπόλεις και το θαύμα δεν τελέσθηκε.Η καταστροφή συντελέσθηκε όχι τόσο εξαιτίας της αμαρτίας που επικρατούσε,όσο εξαιτίας της έλλειψης πίστεως σε μια έστω μικρή ομάδα πιστών.
Μη ξεχνούμε ότι και η Θεία Λειτουργία έχει αυτό το σκοπό.Δεν γίνεται μόνο για τους παρόντες,αλλά και για τους απόντες,δηλαδή «υπέρ πλεόντων,καμνόντων,αιχμαλώτων» και υπέρ όλων εκείνων που αισθάνονται αμαρτωλοί και απερριμένοι.Η πίστη και ο αγιασμός,όπως και η Θεία Λειτουργία.είναι εκκλησιολογικά γεγονότα και αναφέρονται σ'όλο τον κόσμο.Πόσο παρήγηορο θα ήταν,παράλληλα,αν και εμείς είχαμε την αίσθηση και τη βεβαιότητα ότι κάποιος ασκητής,άγνωστος πιθανώς σ'εμάς,κάνει το κομποσκοίνι του,την προσευχή του και τον κανόνα του για μας.Όμοια κι εμείς ν'αγιαζόμασταν για κάποιον άλλον.Έτσι και μόνο έτσι,μπορεί να λειτουργήσει σωτηριολογικά μια εκκλησιαστική κοινότητα.Η ατομική αντίληψη αποβάλλεται,γιατί είναι καθαρά αιρετική,είτε στο επίπεδο της πίστεως είτε στο επίπεδο της ζωής και της «αγιότητας».
Κατ'αρχήν για το Θεό,την Εκκλησία και τη θεολογία,ο άνθρωπος πρέπει να αντιμετωπίζεται ως ολότητα και ενότητα.Ο όλος άνθρωπος σώζεται και πορεύεται προς τη Βασιλεία του Θεού,ή αμαρτάνει και καταλήγει στον αιώνιο θάνατο.Αυτή είναι μια βασική αρχή της χριστιανικής ανθρωπολογίας.Ο άνθρωπος πορεύεται προς το καλό και προς το κακό,συνεπαίρνοντας όλες τις σωματικές και πνευματικές του λειτουργίες.
Για τον Κύριο ήταν αδιανόητο να πει μόνο «άρον τον κράβατόν σου και περιπάτει»,θεραπεύοντας μονομερώς το σώμα και αφήνοντας την ψυχή στη φθορά και το θάνατο.Ο Ιησούς δεν ήταν κοινός θεραπευτής,όπως υπήρχαν την εποχή εκείνη οι Θεραπευτές των Εσσαϊκών κοινοτήτων,που ασκούσαν ιατρική ποιμαντική.Ούτε ο Ιησούς,λέγει «αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου» και μετά εγκαταλείπει το ανθρώπινο σώμα στη δική του φθορά,με την έννοια ότι ο ίδιος είναι μόνο πνευματικός εργάτης που ενδιαφέρεται για την σωτηρία των ψυχών.Αυτές οι αντιπαραθέσεις και τα διλήμματα είναι και πάλι εκτός της βιβλικής σωτηριολογίας και της γενικότερης χριστιανικής ποιμαντικής.
Για τον Ιησού Χριστό,σύμφωνα με την παρούσα ευαγγελική περικοπή,ο κάθε άνθρωπος ασθενής και πάσχων,έστω και αμαρτωλός ήταν μια προσωπικότητα που ιδιαίτερα τον έλκυε και τον συγκινούσε και η επέμβαση προς αυτόν ήταν πάντοτε αγαπητική,δηλαδή λυτρωτική και σωτηριολογική.Όταν ο Κύριος αποφάσιζε να θεραπεύει κάποιον ποτέ δεν διερωτήθηκε,εάν ο ασθενής αυτός ήταν ομόθρησκος ή αλλόθρησκος,καλός ή αμαρτωλός.Και συνήθως οι αμαρτωλοί προσέλκυαν περισσότερο το ενδιαφέρον του και την αγάπη του.
Η Αγία Γραφή δεν θεωρεί την αμαρτία σαν μια απλή παράβαση κάποιων θρησκευτικών κανόνων,αλλά σαν μια καταστροφική και αλλοτριωτική λειτουργία ζωής.Η έλευση του Χριστού πραγματώνεται ακριβώς για να συντρίψει αυτή τη δαιμονική και καταστροφική λειτουργία.Και αυτό το γεγονός δείχνει το μέγεθος και το βάρος της αμαρτίας.Το να θεραπεύσεις κάποιον και να του πεις «άρον τον κράβατον σου και περιπάτει»,είναι πολύ ευκολώτερο από το να του πεις «αφέωνται σοι αι αμαρτίαι σου» και να τον λυτρώσεις,λέγει ο Κύριος στη σημερινή ευαγγελική περικοπή.
Εδώ ακριβώς βρίσκεται και το μεγάλο ελπιδοφόρο μήνυμα της παρέμβασης του Χριστού στη ζωή μας,για ίαση των ψυχών και θεραπεία των σωμάτων.Το γεγονός ότι τα ευαγγελικά κείμενα συνεχώς αναφέρονται και μας διηγούνται ποικίλα θαύματα αυτής της διττής θεραπευτικής μορφής,δεν έχουν ως σκοπό να προβάλλουν την τραγικότητα της αμαρτίας που μας συνέχει,αλλά το μεγάλο λυτρωτικό μήνυμα της σωτηριολογικής και λυτρωτικής παρουσίας του Χριστού.''
Προς δόξαν Θεού!
