Δύο καὶ πονηρὰ ἐποίησεν, ὁ πρωτότοκος υἱός μου Ἰσραήλ

Δύο καὶ πονηρὰ ἐποίησεν, ὁ πρωτότοκος υἱός μου Ἰσραήλ, ἐμὲ ἐγκατέλιπε, πηγὴν ὕδατος ζωῆς, καὶ ὤρυξεν ἑαυτῷ φρέαρ συντετριμμένον, ἐμὲ ἐπὶ ξύλου ἐσταύρωσε, τὸν δὲ Βαραββᾶν ᾐτήσατο, καὶ ἀπέλυσεν, ἐξέστη ὁ οὐρανὸς ἐπὶ τούτῳ, καὶ ὁ ἥλιος τὰς ἀκτῖνας ἀπέκρυψε, σὺ δὲ Ἰσραὴλ οὐκ ἐνετράπης, ἀλλὰ θανάτῳ με παρέδωκας. Ἄφες αὐτοῖς Πάτερ ἅγιε, οὐ γὰρ οἴδασι τὶ ἐποίησαν.

(Από τους Αίνους του όρθρου της Μεγάλης Παρασκευής που ψάλλονται το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης)

   Ο π.Αλέξανδρος Σμέμαν τόνιζε πως στα τροπάρια των ημερών της Μεγάλης Εβδομάδος που αναφέρονται στο έγκλημα των Εβραίων,πρέπει στο πρόσωπο εκείνων να βλέπουμε τον εαυτό μας.Γιατί;

   Γιατί πολλές φορές κι εμείς,με λογισμούς και πράξεις εγκαταλείπουμε τον Χριστό.Προτιμούμε την διασκέδαση,την ψυχαγωγία,τις ηδονές,την καλή και γεμάτη ζωή,τα πάντα εκτός από Εκείνον.Σαν τον πρωτότοκο Ισραήλ Τον εγκαταλείπουμε,του γυρνάμε πλάτη και χωρίς να το καταλάβουμε πέφτουμε στο πηγάδι της αμαρτίας,της προδοσίας της αγάπης του Χριστού.Προτιμούμε να ελευθερώσουμε τον Βαραββά της καλοπέρασης,παρά τον Χριστό της δύσκολης μα πληρωτικής αγάπης.Κράζει μέσα μας η συνείδηση μας αλλά εμείς,πορευόμαστε τον δρόμο μας στρέφοντας τα νώτα μας στον Εσταυρωμένο.

   Και στο αποκορύφωμα...στο τελευταίο σκαλοπάτι της αμαρτίας και της προδοσίας...κράζει Εκείνος:''Πατέρα άγιε,συγχώρεσε τον,δεν ξέρει τι κάνει,δεν ξέρει ποιον εγκαταλείπει''.Αυτή η κραυγή αντηχεί στον αιώνα.Η κραυγή της αγάπης που την ώρα του φόνου,φώναζε για την συγχώρεση του φονιά και την ώρα της αμαρτίας,την ώρα που τον εγκαταλείπουμε,κραυγάζει πάλι για άφεση.

   Ο ήλιος έφριξε και η γη εσείσθη.Άραγε από το έγκλημα της χριστοκτονίας ή από το θέαμα του σταυρωμένου Δημιουργού που συγχωρούσε τα δημιουργήματα που έγιναν φονιάδες;Το έλεος και η αγάπη του Χριστού μένουν εις τον αιώνα,η αμαρτία όχι.