Ξέρω πως αυτά που γράφω,που βγαίνουν από την καρδιά μου,δεν έχουν και καμία σημασία.Μάλλον είναι τα συναισθηματικά κρεσέντο ενός ανθρώπου και τίποτε περισσότερο.
Μα πως να σωπάσω όταν ακούω για την ελπίδα πάντων των Χριστιανών;Πώς να μην μιλήσω για την Βασίλισσα των Ουρανών;Πώς να μην γράψω για Εκείνη που η Κτίση όλη γονάτισε ενώπιον της;Εκείνη που ένας Αρχάγγελος την ανήγγειλε ''Κεχαριτωμένη'' και οι στρατιές όλων των Αγγέλων την υποδέχθηκαν στους Ουρανούς;
Ακατόρθωτο να γράψει κανείς για την Θεοτόκο και να είναι αντάξια τα λόγια του μεγαλείου Της.
''Τη Θεοτόκο και Μητέρα του Φωτός εν ύμνοις τιμώντες μεγαλύνομεν''.
Πώς να γράψει μα και πώς να σωπάσει κανείς απέναντι στο ύψος της μεγαλοσύνης σου Μητέρα του Παντός;Τίποτα άξιο και καλό δεν σου δώσαμε ποτέ,παρά θλίψεις και στενοχώρια.Εσύ όμως δεν σταμάτησες να αγαπάς τους ανθρώπους και όπως πόθησες την σωτηρία τους τότε,την ημέρα που ένας Αρχάγγελος ήρθε να σε βρει,έτσι και πάντα στέκεσαι δίπλα μας.
''Θεοτόκε η ελπίς πάντων των χριστιανών,σκέπε,φρούρει,φύλλατε τους ελπίζοντας εις σε''
Αυτός ο ύμνος αντηχεί σε όλη την Οικουμένη γιατί μέσα σε λίγες λέξεις,αποτυπώνεται ένα μικρό έστω κομμάτι του απέραντου μεγαλείου σου.Ποιος άλλωστε μπορεί να αρνηθεί ότι δάκρυσε μπροστά στο εικόνισμά σου στα δύσκολα;Ότι έπεσε στα πόδια σου ζητώντας βοήθεια;
Ακόμη και αν όλος ο κόσμος καταρρεύσει,ακόμη και αν το κάθε όνειρο,η κάθε ελπίδα,η κάθε προσδοκία μας βυθιστεί στην πιο μεγάλη άβυσσο,ξέρουμε πως Εσύ θα είσαι Εκεί,να στέκεις ψηλά και να μας κοιτάς με το γλυκό σου βλέμμα,με την αγάπη σου που τσάκισε τα στεγανά του χρόνου και υψώθηκε στα ύψη του σύμπαντος.Πάντα ήσουν,είσαι και θα είσαι εκεί και εμείς πάντα,ακόμη και στα πιο μεγάλα σκοτάδια,θα ελπίζουμε στην στήλη του πυρός,στην αγάπη και την ελπίδα Σου!
Εσύ που είσαι η ελπίδα πάντων,εσένα που η κτίση,άγγελοι,άστρα και σύμπαντα υποκλίθηκαν μπροστά Σου,πρεσβεύε υπέρ ημών καθώς μας ακούς να φωνάζουμε:
Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου