Κυριακή 12 Οκτωβρίου 2014

Κυριακή της Ζ' Οικουμενικής Συνόδου (Δ' Λουκά)


 Τη αυτή ημέρα,Μνήμην επιτελούμεν των Αγίων και Μακαρίων Πατέρων,των εν Νικαία συνελθόντων το δεύτερον,επί των ευσεβών και φιλοχρίστων Βασιλέων,Κωνσταντίνου και Ειρήνης,κατά των δυσσεβώς,και αμαθώς,και απερισκέπτως,την Εκκλησίαν του Θεού ειδωλολατρείν ειπόντων,και τας σεπτάς και Αγίας εικόνας καταβαλόντων.

ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ Η´ 5 - 15

‘’Όταν μαζεύτηκε πολύς κόσμος και οι άνθρωποι από τας πόλεις συνέρρεαν προς αυτόν,εμίλησε με παραβολήν:’’Εβγήκε ο γεωργός δια να σπείρη τον σπόρον του.Και ενώ έσπερνε,μερικοί σπόροι έπεσαν κοντά εις τον δρόμον και καταπατήθηκαν και τα πτηνά του ουρανού τους έφαγαν·άλλοι έπεσαν εις πετρώδες έδαφος και όταν εφύτρωσαν,εξεράθηκαν,διότι δεν είχαν υγρασίαν·άλλοι έπεσαν ανάμεσα στα αγκάθια και όταν φύτρωσαν τα αγκάθια,τους έπνιξαν τελείως·και άλλοι έπεσαν εις καλόν έδαφος και εφύτρωσαν και απέδωκαν εκατό φορές περισσότερον καρπόν’’.Ενώ έλεγε αυτά,εφώναξε,’’Εκείνος που έχει αυτιά δια να ακούη,ας ακούη’’.Οι μαθηταί του τον ερωτούσαν τι σημαίνει η παραβολή αυτή.Και εκείνος είπε,’’Σ’εσάς έχει δοθή το να γνωρίσετε τα μυστήρια της βασιλείας του Θεού,αλλ’εις τους λοιπούς δίδονται με παραβολές,δια να μη καταλαβαίνουν.Η παραβολή αυτή σημαίνει τα εξής: Ο σπόρος είναι ο λόγος του Θεού·εκείνοι που έπεσαν κοντά εις τον δρόμον είναι οι άνθρωποι που άκουσαν,έπειτα έρχεται ο διάβολος και αφαιρεί τον λόγον από την καρδιά τους,δια να μη πιστέψουν και σωθούν.Εκείνοι δε που έπεσαν εις το πετρώδες έδαφος,είναι οι άνθρωποι που όταν ακούσουν,δέχονται με χαράν τον λόγον αλλά δεν έχουν ρίζαν·προσωρινώς πιστεύουν και τον καιρόν της δοκιμασίας απομακρύνονται.Εκείνο που έπεσε στα αγκάθια,είναι εκείνοι που άκουσαν αλλ’εις τον δρόμον τους συμπνίγονται από τας φροντίδας και τον πλούτον και τας ηδονάς του βίου και ο καρπός τους δεν ωριμάζει.Εκείνο που έπεσεν εις το καλόν έδαφος είναι εκείνοι που με καρδιά καλή και αγαθή ακούουν τον λόγον,τον διατηρούν και καρποφορούν με υπομονήν’’.

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος (''Εις το κατά Ματθαίον'')

 ''Ποιά λοιπόν είναι η παραβολή;«Εξήλθε»,τους λέγει,ο σπορεύς δια να σπείρη».Από πού εξήλθεν αυτός που είναι πανταχού παρών,αυτός που τα πάντα πληροί;ή πώς εξήλθε;Δεν εξήλθε φυσικά τοπικώς,αλλ'εν σχέσει και κατά το σχέδιον της οικονομίας του δι'ημάς,με το ότι ήλθε περισσότερον κοντά μας,περιβληθείς την ανθρώπινην σάρκα.Διότι,επειδή ημείς δεν ημπορούσαμεν να εισέλθωμεν,λόγω του ότι τα αμαρτήματά μας έφρασαν ωσάν τείχος την είσοδον,αυτός ο ίδιος εξέρχεται προς ημάς.Και πρός ποίον σκοπόν εξήλθε;μήπως δια να καταστρέψη την γην που ήτο γεμάτη ακάνθας;μήπως δια να τιμωρήση τους γεωργούς;Ασφαλώς όχι,αλλ'εξήλθε δια να καλλιεργήση και δια να φροντίση τας ψυχάς μας και να σπείρη εντός αυτών τον λόγον της ευσεβείας.Διότι σπόρον εδώ ονομάζει την διδασκαλίαν,γην δε τας ψυχάς των ανθρώπων και σπορέα τον εαυτόν του.

Και τι συμβαίνει λοιπόν με τον σπόρον αυτόν;Τρία μέρη καταστρέφονται και σώζεται μόνον το ένα.Από τον σπόρον εσώθη το ένα τέταρτον,αλλ'ούτε και αυτό εξ ίσου,αλλά και εδώ ήτο μεγάλη η διαφορά.Αυτά δε τα έλεγε δια να δείξη ότι προς όλους ωμιλούσε με αφθονίαν.Διότι όπως ακριβώς ο σπορεύς δεν διαιρεί εις τεμάχια το χωράφι που έχει δια σποράν,αλλά απλώς και χωρίς καμμίαν διάκρισιν ρίπτει τον σπόρον,έτσι και αυτός δεν διακρίνει πλούσιον και πτωχόν,τον σοφόν και άσοφον,τον οκνηρόν από τον φιλόπονον,τον ανδρείον από τον δειλόν αλλά ωμιλεί προς όλους,και έκανεν ό,τι έπρεπε να κάνη από μέρους του,μολονότι εγνώριζεν εκ των προτέρων αυτά που θα συνέβαιναν,ώστε να ημπορή να λέγη:«Τι έπρεπε να κάνω και δεν το έκανα;».Και οι μεν προφήται ωμίλουν περί του λαού ωσάν να επρόκειτο δι'άμπελον.

Διότι λέγει:«Εφυτεύθη άμπελος δια τον ηγαπεμένον μου» και «Άμπελον μετέφερεν από την Αίγυπτον».Ο Κύριος όμως ωσάν να επρόκειτο δια σπόρον.Και τι θέλει λοιπόν να δείξη;Ότι τώρα θα είναι ταχεία η υπακοή και ευκολωτέρα και γρήγορα θα παράγη καρπόν.Επίσης όταν ακούης ότι «Εξήλθεν ο σπορεύς δια να σπείρη»,μη εκλαμβάνης τούτο κατά κυριολεξίαν.Διότι πολλάκις εξέρχεται ο σπορεύς και δι'άλλον σκοπόν ή δια να οργώση ή δια να κόψη τα βλαβερά χόρτα ή δια να ξερριζώση τας ακάνθας ή δια να φροντίση δια κάτι άλλο παρόμοιον.Αυτός όμως εξήλθε δια να σπείρη.

Αλλά ειπέ μου,σε παρακαλώ,ποία η αιτία της απωλείας του περισσότερου σπόρου;Ασφαλώς αιτία της απωλείας δεν ήτο ο σπορεύς,αλλά η γη που εδέχθη τον σπόρον,εξ αιτίας δηλαδή της ψυχής που δεν υπήκουσεν εις αυτόν.Και δια ποίον λόγον δεν λέγει,ότι άλλα μεν σπέρματα το εδέχθησαν οι οκνηροί και τα κατέστρεψαν,άλλα δε οι πλούσιοι και τα κατέπνιξαν και άλλα οι αδιάφοροι και τα άφησαν να αχρηστευθούν;

Δεν θέλει να τους θίξη απ'αυθείας κατά τρόπον σκληρόν,δια να μη τους οδηγήση εις απόγνωσιν,αλλ'αφήνει τον καθένα εις την συνείδησιν των ακροτατών του.Αυτό όμως δεν συνέβη μόνον εις τον σπόρον αλλά και εις το δίκτυον.Διότι και αυτό ανέσυρεν επάνω πολλά άχρηστα πράγματα.Αυτήν όμως την παραβολήν την λέγει δια να προγυμνάση και δια να διδάξη τους μαθητάς του να μη χάνουν το θάρρος των και όταν ακόμη χάνωνται οι περισσότεροι από εκείνους που θα ακούουν το κήρυγμά των.Καθόσον και εις την περίπτωσιν του Κυρίου συνέβη το ίδιο.Και αυτός που οπωσδήποτε προεγνώριζεν ότι θα συμβούν αυτά,δεν απέφυγε το έργον της σποράς.
Και πως ημπορεί να δικαιολογηθή,θα ειπή κάποιος,το ότι έσπειρεν επάνω εις τας ακάνθας,εις το πετρώδες έδαφος,επάνω εις την οδόν;Σχετικώς με τους σπόρους και την γην δεν δικαιολογείται το πράγμα,σχετικώς όμως με τας ψυχάς και τα διδάγματα της αληθείας όχι μόνον δικαιολογείται,αλλ'είναι και άξιον μεγάλου επαίνου.Διότι ο μεν γεωργός κατά πολύ φυσικόν λόγον θα κατηγορείτο εάν έκανε παρομοίαν σποράν,διότι δεν ημπορούσεν η πέτρα να γίνη χώμα,ούτε η οδός να μη είναι οδός,ούτε οι άκανθοι να μη είναι άκανθοι,δεν συμβαίνει όμως το ίδιο και εις τα λογικά όντα.Διότι είναι δυνατόν η πετρώδης ψυχή να μεταβληθή και να γίνη εύφορος γη,και η οδός να μη καταπατήται πλέον,ούτε να ευρίσκεται εις την διάθεσιν όλων των διερχομένων,αλλά να γίνη χωράφι εύφορον.Επίσης και οι άκανθοι είναι δυνατόν να εξαφανισθούν και να τύχουν μεγάλης ασφαλείας τα σπέρματα της αληθείας.Διότι εάν δεν ήτο δυνατόν να συμβή αυτό δεν θα έσπερνεν ο Κύριος.Εάν δε δεν έγινεν η μεταβολή εις όλους τους ανθρώπους,τούτο δεν οφείλεται εις τον σπορέα αλλά εις εκείνους που δεν ηθέλησαν να μεταβληθούν.Διότι αυτός ό,τι έπρεπεν από μέρος του να κάνη το έκανεν,εάν όμως εκείνοι απέρριψαν την προσφοράν του,είναι ανεύθυνος ο ίδιος που τόσην φιλανθρωπίαν επέδειξεν.

Αλλά συ,σε παρακαλώ,πρόσεξε το εξής:ότι δηλαδή δεν είναι η οδός της απωλείας,αλλ'είναι διάφοροι και αντίθετοι μεταξύ των.Διότι εκείνοι μεν που παρομοιάζονται με οδόν είναι οι βάναυσοι,οι ράθυμοι και οι αδιάφοροι,ενώ εκείνοι που παρομοιάζονται με πέτραν είναι αυτοί μόνον που είναι ασθενέστεροι εις την πίστιν.Διότι,λέγει,«Ο σπόρος που έπεσεν εις το πετρώδες έδαφος,αυτός είναι ο άνθρωπος εκείνος που ακούει τον λόγον της αληθείας και αμέσως τον δέχεται μετά χαράς.Δεν ριζώνει όμως μέσα του αλλ'είναι πρόσκαιρος ο ενθουσιασιμός που έδειξε,μόλις όμως συμβή θλίψις ή διωγμός εξ αιτίας του λόγου που εδέχθη,αμέσως σκανδαλίζεται».«Από τον καθένα»,λέγει,«που ακούει τον λόγον της αληθείας,και δεν τον συνειδητοποιεί,έρχεται ο πονηρός και αρπάζει από την καρδίαν του αυτό που εσπάρη.Αυτός είναι ο σπόρος που έπεσεν επάνω εις την οδόν».Δεν είναι δηλαδή το ίδιο να μαραθή η διδασκαλία χωρίς κανείς να την ενοχλή και χωρίς να την ανατρέπη,και να βάλλεται από πολλούς πειρασμούς.Εκείνοι δε που παρομοιάζονται με τας ακάνθας,είναι πολύ περισσότερον ασυγχώρητοι από τους προηγούμενους.''

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου