''Όταν περιπίπτουμε σε αμαρτίες,να κατηγορούμε τους εαυτούς μας και κανέναν άλλο.Άλλωστε ούτε τον Αδάμ,όταν αθέτησε την εντολή,δεν τον ωφέλησε η μετάθεση της αιτίας προς την Εύα ούτε αυτή πάλι η μετάθεση προς τον αρχέκακο όφι.
Γιατί εμείς,αφού έχουμε γίνει απ'τον Θεό αυτεξούσιοι και λάβαμε μέσα μας το ηγεμονικό της ψυχής ως εξουσιαστική δύναμη κατά των παθών,δεν έχουμε κανένα να μας κυριαρχεί και να μας βιάζει.
Αυτό λοιπόν είναι η κατά Θεόν σωτηριώδης λύπη,το να κατηγορούμε τους εαυτούς μας και όχι κανένα άλλο,για όσα πλημμελλήματα διαπράττουμε,και να λυπούμαστε εναντίον των εαυτών μας και να εξιλεώνουμε τον Θεό δι'εξομολογήσεως των αμαρτημάτων μας και της λυπηράς γι'αυτά κατανύξεως.
Αυτή την αυτομεμψία και κατάνυξη εγκαινίασε πρώτος ο παλαιός εκείνος Λάμεχ που εξομολογήθηκε παρρησία την αμαρτία,έκρινε ο ίδιος τον εαυτό του και τον καταδίκασε παραπάνω από τον Κάϊν [γιατί,λέγει,«ο Κάϊν έλαβε εκδίκηση επτά φορές και ο Λάμεχ εβδομήντα επτά» (Γεν. 4:24)] και αφού έτσι πένθησε τον εαυτό του ως ένοχο με την επώδυνη εναντίον εαυτού κατάνυξη,διέφυγε την απ'τον Θεό καταδίκη,όπως είπε και ο προφήτης ύστερα,«λέγε εσύ πρώτος τις αμαρτίες σου,για να δικαιωθείς» (Ησ. 43:26).Τούτο λέγει αργότερα και ο Απόστολος,«γιατί αν κρίναμε εμείς τους εαυτούς μας,δεν θα κρινόμαστε» (Α' Κορ. 11:31).''
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου