Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος: Η καρδιακή προσευχή

   Σας παρακαλώ,αδελφοί,να μη καταφρονήσετε τον κανόνα της προσευχής.Οφείλει ο μοναχός,είτε τρώει,είτε πίνει,είτε κάθεται,είτε διακονεί,είτε περπατεί,είτε κάνει οτιδήποτε,να φωνάζη αδιάλειπτα το «Κύριε Ιησού Χριστέ,ελέησόν με».Έτσι το όνομα του Κυρίου Ιησού κατερχόμενο στο βάθος της καρδιάς,θα ταπεινώση τον δράκοντα,θα σώση και θα ζωοποιήση τη ψυχή.Να
επιμένης,λοιπόν,αδιάλειπτα στην επίκλησι του ονόματος του Κυρίου Ιησού για να καταπιή η καρδιά τον Κύριο και ο Κύριος την καρδιά και να γίνουν τα δύο ένα.Μη χωρίζετε την καρδιά σας από τον Θεό αλλά να προσμένετε και να τη φυλάσσετε μαζί με τη μνήμη του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού πάντοτε,έως ότου εμφυτευθή το όνομα του Κυρίου μέσα στην καρδιά και τίποτε άλλο να μη σκέφτεται για να μεγαλυνθή ο Χριστός μέσα σας.

Ιστορίες του Γεροντικού #2

   Έλεγε ο αββάς Επιφάνιος:«Η Χαναναία κραυγάζει (Ματθ. 15:22-28) και εισακούεται,η αιμορροούσα σωπαίνει (Ματθ.9:20-22) και καλοτυχίζεται,ο Φαρισαίος μιλάει δυνατά και καταδικάζεται,ο Τελώνης ούτε ανοίγει το στόμα και δικαιώνεται (Λουκ. 18:10-14)».

Γέροντας Ιωσήφ Ησυχαστής: Επιστολή 4η

Παιδί μου,εάν προσέχης ό,τι σου γράφω

   Λοιπόν βιάσου.Λέγε διαρκώς την ευχήν.Μην παύης καθόλου το στόμα.Έτσι θα την συνηθίσης μέσα σου και κατόπιν θα την παραλάβη ο νους.Μην ξεθαρρεύης στους λογισμούς,διότι μαλθακώνεσαι και μολύνεσαι.
   Ευχή,βία φύσεως διηνεκης,και θα ιδής πόσην Χάριν θα λάβης.
   Η ζωή του ανθρώπου,παιδί μου,είναι θλίψις,διότι είναι στην εξορία.Μη ζητής τελείαν ανάπαυσιν.Ο Χριστός μας εσήκωσε τον σταυρόν,και ημείς θα σηκώσωμεν.Όλας τας θλίψεις εάν τας υπομένωμεν,ευρίσκομεν χαρά παρά Κυρίου.Δι'αυτό,μας αφήνει ο Κύριος να πειραζώμεθα,δια να δοκιμάζη τον ζήλον και την αγάπην προς αυτόν όπου έχομεν.Δι'αυτό χρεία υπομονής.Χωρίς υπομονήν δεν γίνεται ο άνθρωπος πρακτικός,δεν μανθάνει τα πνευματικά,δεν φθάνει εις μέτρα αρετής και τελειώσεως.
   Αγάπα τον Ιησούν και λέγε αδιάλειπτα την ευχήν και αυτή θα σε φωτίζει εις την οδόν του.
   Πρόσεχε μην κατακρίνης.Διότι από αυτό παραχωρεί ο Θεός και φεύγει η Χάρις και σε αφήνει ο Κύριος να πέφτης,να ταπεινώνεσαι,να βλέπης τα ιδικά σου σφάλματα.Αλλ'όταν υποχωρή η Χάρις να δοκιμασθή ο άνθρωπος,τότε γίνονται όλα σαρκικά και πέφτει η ψυχή.Συ όμως τότε μη χάνης την προθυμίαν σου,αλλά φώναζε διαρκώς την ευχήν,με βίαν,με το ζόρι,με πόνον πολύν.''Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με''!Και πάλιν και πολλάκις το αυτό συνεχώς.Και ως ατενίζων νοερώς τον Χριστόν να του λέγης «...Δόξα σοι,δόξα σοι,ο Θεός μου».Και υπομένων,πάλιν θα έλθη η Χάρις,πάλιν η χαρά.Όμως και πάλιν ο πειρασμός και η λύπη,η ταραχή και τα νεύρα.Αλλά και πάλιν αγώνας,νίκη,ευχαριστία.Και αυτό γίνεται μέχρις ότου ολίγον ολίγον καθαρίζεσαι από τα πάθη και γίνεσαι πνευματικός...
   Η άσκησις,παιδί μου,θέλει στερήσεις.Θέλει αγώνα και κόπον πολύν.Θέλει να φωνάζης ημέραν και νύκτα προς τον Χριστόν.Θέλει υπομονήν εις όλους τους πειρασμούς και τας θλίψεις.Θέλει να πνίξης θυμόν και επιθυμίαν.
   Θα κουρασθής πολύ,έως να εννοήσης ότι προσευχή χωρίς προσοχήν και νήψιν είναι απώλεια χρόνου,κόπος χωρίς πληρωμήν.Πρέπει εις όλας τας αισθήσεις μέσα έξω να στήσης άγρυπνον φύλακα την προσοχήν διότι χωρίς αυτής ο νους και της ψυχής αι δυνάμεις διαχέονται στα μάταια και συνήθη,ωσάν το άχρηστο νερό που τρέχει στους δρόμους.Ουδείς ποτέ εύρε προσευχήν χωρίς προσοχήν και νήψιν.Ουδείς ποτέ ηξιώθη να ανέβη προς τα άνω χωρίς πρώτον να καταφρονήση τα κάτω.

Ιστορίες του Γεροντικού

  Η σοφία των ασκητών που πηγάζει από την ταπείνωση και την αγάπη του Θεού,αποτυπώνεται πλήρως στο Γεροντικόν (των Αγίων Γερόντων Αιγύπτου,Θηβαΐδος,Σινά,Παλαιστίνης και περιχώρων).Αφιερωμένοι ολοκληρωτικά στον Ύψιστο,οι γεροντάδες κατάφεραν να κάνουν την ζωή τους μια αέναη δοξολογία προς Εκείνον,να φθάσουν στο Φως και να φωτίζουν με το πέρασμα των αιώνων κάθε ανθρώπινη καρδιά,ψυχή και νου.Θα το διαπιστώσετε μελετώντας τις ιστορίες τους:

   Είπε ο αββάς Ησαΐας ότι αυτός που έχει ταπείνωση δεν έχει γλώσσα να πει σε κάποιον ότι ειναι αμελής ή να αντιμιλήσει σ'εκείνον ο οποίος τον ταλαιπωρεί,ούτε έχει μάτια να δει ή να αντιληφθεί άλλου ανθρώπου ελαττώματα,ούτε αυτιά ν'ακούσει πράγματα που δεν ωφελούν την ψυχή του.Στόμα δεν έχει να φανερώσει ελαττώματα κάποιου ή να θλίψει κάποιον με τα λόγια του ούτε έχει ενδιαφέροντα με κάποιον εκτός των δικών του αμαρτημάτων.Αντίθετα,είναι ειρηνικός προς όλους τους ανθρώπους,γιατί αυτό είναι εντολή του Κυρίου (Ματθ. 5:9,Μαρκ. 9:50 και Ιω. 14:27) και όχι γιατί χαρίζεται σε κάποια άλλη αδυναμία.
   Γιατί κι αν νηστεύει κανείς όλη την εβδομάδα και κάμνει πολλούς κόπους έξω από την πορεία αυτή,πάνε χαμένοι όλοι οι κόποι του.

(''Το Μέγα Γεροντικόν'' Τόμος Δ' - Έκδοση Ιερού Ησυχαστηρίου «Το Γενέσιον της Θεοτόκου» Πανόραμα Θεσσαλονίκης)

Γέροντας Ιωσήφ Ησυχαστής: επιστολή 1η

 Η σύγχρονη κοινωνία μας διδάσκει (με σαθρότητα) πως η γενναιότητα συνήθως προέρχεται από ανθρώπους κυρίως μυώδεις με υπερήφανο φρόνημα και αλαζονεία.Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί ποτέ πως ένα γεροντάκι είχε το ανάστημα να τα βάλει με στρατιές δαιμόνων που και ο πιο γενναίος από αυτούς τους ανθρώπους θα λύγιζε σε μια στιγμή;

 Απλός,ταπεινός,με ψυχή παιδική και την ευχή μονίμως στο στόμα του,ο γέροντας Ιωσήφ Ησυχαστής είναι μια από της μεγάλυτερες μορφές της αγιορείτικης παράδοσης και της σύγχρονης ορθόδοξης βιωματικής.Οι λέξεις θεωρώ πως τον αδικούν,γι'αυτό παρατίθενται οι επιστολές του από τις εκδόσεις ''Ψυχωφελή Βατοπαιδινά'' ως κληρονομιά προς κάθε άνθρωπο (για να ενισχυθούν οι πιστοί στον πνευματικό τους αγώνα και να γνωρίσουν όλοι ανεξαιρέτως την αγάπη και το ορθόδοξο πνεύμα του γέροντα Ιωσήφ).

Περί νοεράς προσευχής-Προς νέον ερωτήσαντα περί προσευχής

   Η πράξις της νοεράς προσευχής είναι να βιάσης τον εαυτόν σου να λέγης συνεχώς την ευχήν με το στόμα αδιαλείπτως.Εις την αρχήν γρήγορα.Να μην προφθάνη ο νους να σχηματίζη λογισμόν μετεωρισμού.Να προσέχης μόνον στα λόγια:«Κύριε Ιησού Χριστέ,ελέησόν με».Όταν αυτό πολυχρονίση,το συνηθίζει ο νους και το λέγει και γλυκαίνεσαι ωσάν να έχης μέλι στο στόμα σου και θέλεις όλο να το λέγης.Άν το αφήνης στεναχωρείσαι πολύ.

   Όταν το συνηθίση ο νους και χορτάση - το μάθη καλά - τότε το στέλνει εις την καρδίαν.Επειδή ο νους είναι ο τροφοδότης της ψυχής και μεταφέρει στην καρδίαν οτιδήποτε φαντασθή.Όταν ο ευχόμενος κρατή τον νουν του να μην φαντάζεται τίποτε,αλλά να προσέχη μόνον τα λόγια της ευχής,τότε αναπνέοντας ελαφρά με κάποιαν βίαν και θέλησιν εδικήν του τον κατεβάζει εις την καρδίαν και τον κρατεί μέσα και λέγει με ρυθμόν την ευχήν.«Κύριε Ιησού Χριστέ,ελέησόν με».

   Εις την αρχήν λέγει μερικές φορές την ευχήν και παίρνει μιαν αναπνοήν.Κατόπιν όταν συνηθίση να παραμένη ο νους εις την καρδίαν,λέγει εις κάθε αναπνοήν μιαν ευχήν με τον εξής τρόπον:Λέγει το «Κύριε Ιησού Χριστέ» εις την αναπνοήν και το «ελέησόν με» εις την εκπνοήν.Αυτό ανήκει στην πρακτικήν μορφήν της ευχής έως ότου επισκιάση και αρχίση να ενεργή η Θεία Χάρις.Εάν τούτο δεν διακοπή Χάριτι Χριστού,μετά επακολουθεί η θεωρία.

   Αυτά λέγονται ''πράξις''.Δεικνύεις την προαίαρεσίν σου εις τον Θεόν.Το δε παν έγκειται εις αυτόν εάν σου δώση.Χωρίς τον Θεόν τίποτε δεν γίνεται.Ο Θεός είναι η αρχή και το τέλος.Η Χάρις του τα πάντα ενεργεί.Εάν η Θεία Χάρις δεν συνεργήση κανένας τρόπος και καμμιά προσπάθεια δεν καρποφορεί.

   Αν θέλης να βρης τον Θεόν δια της ευχής δεν θα σταματάς ποτέ αυτή την εργασίαν.Όρθιος,καθήμενος,βαδίζοντας δεν θα μένης χωρίς την ευχή.Να μη βγαίνη πνοή χωρίς την ευχήν για να εφαρμόζεται ο λόγος του Παύλου «αδιαλείπτως προσεύχεσθε,εν παντί ευχαριστείτε».

   Εάν μπορέσης να λέγης την ευχήν εκφώνως και συνέχεια,σε δύο-τρεις μήνες  -πιστεύω- την συνηθίζεις και μετά πλησιάζει η Θεία Χάρις και σε ξεκουράζει.Αρκεί να μην σταματήσης να την λέγης με το στόμα χωρίς διακοπήν.Όταν την παραλάβη ο νους τότε θα ξεκουρασθής με την γλώσσαν να την λέγης.Όλη η βία είναι στην αρχήν,έως ότου γίνη συνήθεια.Κατόπιν θα την έχης σ'όλα τα χρόνια της ζωής σου.Μόνον κτύπα ευθέως είς την θύραν του θείου ελέους και πάντως ο Χριστός μας θα σου ανοίξη,εάν επιμένης.

Κυριακή των Απόκρεω

 ^{ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ (25.31-46)}

 ^''31 Οταν δε έλθη ο υιός του ανθρώπου με όλην την δόξαν αυτού και μαζή με αυτόν όλοι οι άγγελοί του, τότε θα καθίση στον θρόνον του, τον λαμπρόν και ένδοξον. ³² Και θα συναχθούν εμπρός του όλα τα έθνη της γης από της δημιουργίας του Αδάμ μέχρι της συντελείας του κόσμου και θα χωρίση αυτούς μεταξύ των με όσην ευκολίαν χωρίζει ο ποιμήν τα πρόβατα από τα ερίφια. ³³ Και θα θέση τα μεν πρόβατα εις τα δεξιά του τα δε ερίφια εις τα αριστερά. ³⁴ Τοτε θα στραφή ο βασιλεύς εις εκείνους που θα ευρίσκωνται εις τα δεξιά του και θα πη· “ελάτε σεις οι ευλογημένοι του Πατρός μου και κληρονομήσατε την βασιλείαν των ουρανών, η οποία έχει ετοιμασθή για σας από τότε που εθεμελιώνετο ο κόσμος. ³⁵ Διότι επείνασα και μου εδώσατε να φάγω, εδίψασα και με εποτίσατε, ήμουν ξένος που δεν είχα τόπον να μείνω, και με επήρατε στο σπίτι σας. ³⁶ Ημουν γυμνός και με ενεδύσατε, αρρώστησα και με επισκεφθήκατε, εις την φυλακήν ήμουν και ήλθατε να με ιδήτε”. ³⁷ Τοτε θα αποκριθούν προς αυτόν οι δίκαιοι και θα πουν· “Κυριε, πότε σε είδαμε πεινασμένον και σε εθρέψαμε η διψασμένον και σου εδώσαμε νερό; ³⁸ Ποτε δε σε είδαμεν ξένον και σε περιμαζέψαμε η γυμνόν και σε ενεδύσαμεν; ³⁹ Ποτε δε σε είδαμε ασθενή η φυλακισμένον και ήλθαμε εις επίσκεψίν σου;” ⁴⁰ Και θα αποκριθή εις αυτούς ο βασιλεύς· “Αληθινά σας λέγω, κάθε τι που εκάματε, δια να εξυπηρετήσετε ένα από τους αδελφούς μου, που φαίνονται άσημοι και ελάχιστοι μέσα εις την κοινωνίαν, το εκάματε εις εμέ”. ⁴¹ Τοτε θα πη και εις εκείνους, που στέκονται εις τα αριστερά του· “φύγετε μακρυά από εμέ σεις οι καταράμενοι και πηγαίνετε στο αιώνιον πυρ, που έχει ετοιμασθή δια τον διάβολον και τους πονηρούς αγγέλους του. ⁴² Διότι επείνασα και δεν μου εδώσατε να φάγω, εδίψασα και δεν με εποτίσατε. ⁴³ Ξενος ήμουν και δεν με επήρατε στο σπίτι σας, γυμνός και δεν με ενεδύσατε, άρρωστος και φυλακισμένος και δεν με επισκεφθήκατε”. ⁴⁴ Τοτε θα αποκριθούν και αυτοί λέγοντες, “Κυριε, πότε σε είδαμε πεινασμένο η διψασμένον η ξένον η γυμνόν η ασθενή η φυλακισμένον και δεν σε υπηρετήσαμεν;” ⁴⁵ Τοτε θα αποκριθή εις αυτούς και θα είπη· “αλήθεια σας λέγω· εφ' όσον δεν εκάματε τα καλά αυτά εις ένα από αυτούς, που ο κόσμος θεωρεί πολύ μικρούς, ούτε εις εμέ εκάματε”. ⁴⁶ Και θα απέλθουν αυτοί μεν εις την αιωνίαν κόλασιν μαζή με τον διάβολον, οι δε δίκαιοι εις την αιωνίαν ζωήν μαζή με τον Θεόν.''

Υπόμνημα εις το κατά Ματθαίον (Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος)

  “αλήθεια σας λέγω· εφ' όσον δεν εκάματε τα καλά αυτά εις ένα από αυτούς, που ο κόσμος θεωρεί πολύ μικρούς, ούτε εις εμέ εκάματε”

  Τι λέγεις;Είναι αδελφοί Σου·πώς τους αποκαλείς ελάχιστους;Γι'αυτό είναι αδελφοί,γιατί είναι ταπεινοί,γιατί είναι φτωχοί,γιατί είναι απόκληροι.Αυτούς περισσότερο καλεί σε αδελφοσύνη,τους αγνώστους και ευκαταφρόνητους χωρίς να εννοεί μονάχα τους μοναχούς και εκείνους που κατέφυγαν στα βουνά αλλά κάθε πιστό.Και αν είναι κοσμικός και ακόμη,πεινασμένος και γυμνός και ξένος,είναι θέλημά Του να απολαύσει όλη εκείνη την φροντίδα

 Γιατί το βάπτισμα και η κοινωνία των Θείων Μυστηρίων μετατρέπει έναν άνθρωπο σε αδελφό.Έπειτα,για να γνωρίσεις και με άλλον τρόπο την δικαιοσύνη αυτής της απόφασης,πρώτα επαινεί εκείνους που έπραξαν τα σωστά και λέει:''ελάτε σεις οι ευλογημένοι του Πατρός μου και κληρονομήσατε την βασιλείαν των ουρανών, η οποία έχει ετοιμασθή για σας από τότε που εθεμελιώνετο ο κόσμος,διότι επείνασα και μου εδώσατε να φάγω'' και όλα αυτά.Και για να μην πουν πως δεν το έκαναν,τους καταδικάζει από τους συνδούλους τους.Όπως τις παρθένες από παρθένες και τον μεθυσμένο και κοιλιόδουλο δούλο από τον πιστό δούλο,και εκείνον που έθαψε το τάλαντο από εκείνους που έφερες δύο,και κάθε έναν από εκείνους που συνεχίζουν να αμαρτάνουν από εκείνους που έπραξαν τα σωστά.

 Και μόλις επαίνεσε εκείνους που έπραξαν το σωστό,τους δείχνει πόσο μεγάλος ήταν ο σύνδεσμος της αγάπης Του προς αυτούς.Γιατί λέει:''ελάτε σεις οι ευλογημένοι του Πατρός μου και κληρονομήσατε την βασιλείαν των ουρανών, η οποία έχει ετοιμασθή για σας από τότε που εθεμελιώνετο ο κόσμος''.Σε πόσα αξιέπαινα πράγματα είναι αυτό ισάξιο;Να είναι ευλογημένοι και ευλογημένοι από τον Πατέρα;Και πώς αξιώθηκαν τόσο μεγάλη τιμή;Ποια είναι η αιτία;''Διότι επείνασα και μου εδώσατε να φάγω, εδίψασα και με εποτίσατε'' και όλα αυτά.Πόσο μεγάλης τιμής και μακαριότητας είναι αυτά τα λόγια.Και δεν είπε λάβετε αλλά κληρονομήσατε ως δικά σας,ως του Πατέρα σας,ως οφειλόμενα από την αρχή.Γιατί πριν ακόμη υπάρξετε,αυτά είχαν προετοιμαστεί για εσάς επειδή ήξερα πως θα είστε όπως είστε.Και για ποια πράγματα λάμβαναν όλα αυτά;Για στέγη,για ρούχο,για ψωμί,για δροσερό νερό,για επίσκεψη και για φυλακή.Γιατί σε κάθε περίπτωση,είναι γι'αυτό που χρειάζεται και σε μερικές ούτε γι'αυτό.Γιατί σίγουρα,όπως προείπα,ο άρρωστος και εκείνος που είναι δέσμιος δεν επιζητεί μόνο αυτό αλλά ο ένας να λυθεί και ο άλλος να απαλλαχθεί από την αρρώστια.Αλλά Εκείνος,όντας ελεήμων,απαιτεί μόνο αυτά που είναι εντός των δυνάμεών μας ή ακόμη και λιγότερα από αυτά που είναι στις δυνάμεις μας,αφήνοντας σε εμάς να προσπαθήσουμε με ζήλο σε περισσότερα.

(Εάν υπάρχουν λάθη στα αποσπάσματα,ζητώ συγνώμη.Θα περιμένω με χαρά τις διορθώσεις σας.)

Προς δόξαν Θεού!

Αγίου Ιωάννη Χρυσοστόμου:''Εις Ευτρόπιον''

Μορφή ασκητική,ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος είναι μια από τις μεγαλύτερες μορφές της Ορθοδοξίας που η Εκκλησία μας τον τιμάει 4 φορές τον χρόνο.Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινούπολης και ένας εκ των Τριών Ιεραρχών.Εκ του άμβωνος του ναού των Αγίων Αποστόλων στην Βασιλεύουσα,''χτύπαγε'' τους πλούσιους για την πλεονεξία τους και φυσικά δεν δίσταζε στιγμή να κατακεραυνώνει την παντοδύναμη αυτοκράτειρα Ευδοξία για τον πολυτελή της βίο.

 Πολυγραφότατος,φιλάνθρωπος και γεμάτος αγάπη.Αιώνιο υπόδειγμα ορθόδοξου ιεράρχη και (δύσκολο) παράδειγμα προς μίμηση για κάθε πιστό.

  Οι δύο λόγοι που εκφώνησε από τον άμβωνα του ναού των Αγίων Αποστόλων αποτυπώνουν όλα αυτά.Ο Ευτρόπιος,ευνομούμενος της Ευδοξίας και πρωθυπουργός χάρη στην εύνοιά της ήταν η επιτομή της κατάχρησης της εξουσίας και του έκλυτου βίου.Η ακραία μάλιστα εξουσιαστική διαφθορά του τον οδήγησε στο σημείο να καταργήσει το άσυλο όλων των εκκλησιών ώστε να αποτρέψει κάθε αντίπαλό του να ζητήσει καταφύγιο σε αυτές.Η δύναμή του όμως δεν διήρκεσε πολύ.Η λαϊκή δυσαρέσκεια όπως και η αυτοκρατορική,οδήγησαν τον Αρκάδιο σε διαταγή καθαίρεσής του με εντολή στον στρατό να τον καταδιώξει.Ο Ευτρόπιος όμως για να γλυτώσει αναγκάστηκε ταπεινωμένος να καταφύγει στο ναό των Αγίων Αποστόλων.Εκεί φυσικά δεν τον υπερασπίστηκε άλλος από τον ιερό Χρυσόστομο.Οι λόγοι που εκφώνησε είναι το επίστεγασμα της ορθόδοξης βιωματικής που με την ανεξικακία,την συγχώρεση και την αγάπη θέτει στο κέντρο της τον οποιονδήποτε άνθρωπο.Κλείνω με τα λόγια του ίδιου:''αν έστω και ένας αμαρτωλός χαθεί,θα χαθώ και εγώ μαζί του''!

(Το κείμενο είναι από την ''Φωνή των Πατέρων'' της Ιεράς Μονής Παρακλήτου στον Ωρωπό Αττικής.Εάν δυσκολευτείτε να το διαβάσετε εδώ,μπορείτε ελεύθερα να το κατεβάσετε και να το μελετήσετε,όπως παρατίθεται στο Google Drive)

Δι'ευχών των Αγίων Πατέρων ημών

 Ξεκινάει αυτή η μικρή προσπάθεια για την διάδοση των κειμένων,του βίου και της σκέψης των Πατέρων της Εκκλησίας που τόσο αγαπώ και τόσες μα τόσες φορές τους αγνοούμε εστιάζωντας στον ζηλωτισμό και την υπερηφάνεια που μας διέπει.

Ο γέροντας Παΐσιος έλεγε αυτό ακριβώς που βλέπετε κάτω από τον τίτλο.Εξ ου και ο τίτλος του blog.Θα προσπαθώ να αποφεύγω τις δικές μου προσθήκες για να ''μιλούν'' μονάχα οι Πατέρες μας και να γνωρίσουν όλοι οι άνθρωποι την αγάπη και την μαγεία του Ορθόδοξου βιώματος μακριά από την αρρωστημένη θρησκευτικότητα που δεν ταιριάζει καθόλου στην Ορθοδοξία.

Σε περίπτωση λαθών ή παραλείψεων(ή αν η ψωροπερηφάνεια μου τελικώς επικρατήσει και προχωρώ σε δικούς μου σχολιασμούς),θα δεχτώ με μεγάλη χαρά τις διορθώσεις,τις παρατηρήσεις και ό,τι άλλο σας βγει εκείνη την στιγμή!!

Προς δόξαν Θεού!