Γέροντας Ιωσήφ Ησυχαστής: επιστολή 1η

 Η σύγχρονη κοινωνία μας διδάσκει (με σαθρότητα) πως η γενναιότητα συνήθως προέρχεται από ανθρώπους κυρίως μυώδεις με υπερήφανο φρόνημα και αλαζονεία.Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί ποτέ πως ένα γεροντάκι είχε το ανάστημα να τα βάλει με στρατιές δαιμόνων που και ο πιο γενναίος από αυτούς τους ανθρώπους θα λύγιζε σε μια στιγμή;

 Απλός,ταπεινός,με ψυχή παιδική και την ευχή μονίμως στο στόμα του,ο γέροντας Ιωσήφ Ησυχαστής είναι μια από της μεγάλυτερες μορφές της αγιορείτικης παράδοσης και της σύγχρονης ορθόδοξης βιωματικής.Οι λέξεις θεωρώ πως τον αδικούν,γι'αυτό παρατίθενται οι επιστολές του από τις εκδόσεις ''Ψυχωφελή Βατοπαιδινά'' ως κληρονομιά προς κάθε άνθρωπο (για να ενισχυθούν οι πιστοί στον πνευματικό τους αγώνα και να γνωρίσουν όλοι ανεξαιρέτως την αγάπη και το ορθόδοξο πνεύμα του γέροντα Ιωσήφ).

Περί νοεράς προσευχής-Προς νέον ερωτήσαντα περί προσευχής

   Η πράξις της νοεράς προσευχής είναι να βιάσης τον εαυτόν σου να λέγης συνεχώς την ευχήν με το στόμα αδιαλείπτως.Εις την αρχήν γρήγορα.Να μην προφθάνη ο νους να σχηματίζη λογισμόν μετεωρισμού.Να προσέχης μόνον στα λόγια:«Κύριε Ιησού Χριστέ,ελέησόν με».Όταν αυτό πολυχρονίση,το συνηθίζει ο νους και το λέγει και γλυκαίνεσαι ωσάν να έχης μέλι στο στόμα σου και θέλεις όλο να το λέγης.Άν το αφήνης στεναχωρείσαι πολύ.

   Όταν το συνηθίση ο νους και χορτάση - το μάθη καλά - τότε το στέλνει εις την καρδίαν.Επειδή ο νους είναι ο τροφοδότης της ψυχής και μεταφέρει στην καρδίαν οτιδήποτε φαντασθή.Όταν ο ευχόμενος κρατή τον νουν του να μην φαντάζεται τίποτε,αλλά να προσέχη μόνον τα λόγια της ευχής,τότε αναπνέοντας ελαφρά με κάποιαν βίαν και θέλησιν εδικήν του τον κατεβάζει εις την καρδίαν και τον κρατεί μέσα και λέγει με ρυθμόν την ευχήν.«Κύριε Ιησού Χριστέ,ελέησόν με».

   Εις την αρχήν λέγει μερικές φορές την ευχήν και παίρνει μιαν αναπνοήν.Κατόπιν όταν συνηθίση να παραμένη ο νους εις την καρδίαν,λέγει εις κάθε αναπνοήν μιαν ευχήν με τον εξής τρόπον:Λέγει το «Κύριε Ιησού Χριστέ» εις την αναπνοήν και το «ελέησόν με» εις την εκπνοήν.Αυτό ανήκει στην πρακτικήν μορφήν της ευχής έως ότου επισκιάση και αρχίση να ενεργή η Θεία Χάρις.Εάν τούτο δεν διακοπή Χάριτι Χριστού,μετά επακολουθεί η θεωρία.

   Αυτά λέγονται ''πράξις''.Δεικνύεις την προαίαρεσίν σου εις τον Θεόν.Το δε παν έγκειται εις αυτόν εάν σου δώση.Χωρίς τον Θεόν τίποτε δεν γίνεται.Ο Θεός είναι η αρχή και το τέλος.Η Χάρις του τα πάντα ενεργεί.Εάν η Θεία Χάρις δεν συνεργήση κανένας τρόπος και καμμιά προσπάθεια δεν καρποφορεί.

   Αν θέλης να βρης τον Θεόν δια της ευχής δεν θα σταματάς ποτέ αυτή την εργασίαν.Όρθιος,καθήμενος,βαδίζοντας δεν θα μένης χωρίς την ευχή.Να μη βγαίνη πνοή χωρίς την ευχήν για να εφαρμόζεται ο λόγος του Παύλου «αδιαλείπτως προσεύχεσθε,εν παντί ευχαριστείτε».

   Εάν μπορέσης να λέγης την ευχήν εκφώνως και συνέχεια,σε δύο-τρεις μήνες  -πιστεύω- την συνηθίζεις και μετά πλησιάζει η Θεία Χάρις και σε ξεκουράζει.Αρκεί να μην σταματήσης να την λέγης με το στόμα χωρίς διακοπήν.Όταν την παραλάβη ο νους τότε θα ξεκουρασθής με την γλώσσαν να την λέγης.Όλη η βία είναι στην αρχήν,έως ότου γίνη συνήθεια.Κατόπιν θα την έχης σ'όλα τα χρόνια της ζωής σου.Μόνον κτύπα ευθέως είς την θύραν του θείου ελέους και πάντως ο Χριστός μας θα σου ανοίξη,εάν επιμένης.