Ιστορίες του Γεροντικού

  Η σοφία των ασκητών που πηγάζει από την ταπείνωση και την αγάπη του Θεού,αποτυπώνεται πλήρως στο Γεροντικόν (των Αγίων Γερόντων Αιγύπτου,Θηβαΐδος,Σινά,Παλαιστίνης και περιχώρων).Αφιερωμένοι ολοκληρωτικά στον Ύψιστο,οι γεροντάδες κατάφεραν να κάνουν την ζωή τους μια αέναη δοξολογία προς Εκείνον,να φθάσουν στο Φως και να φωτίζουν με το πέρασμα των αιώνων κάθε ανθρώπινη καρδιά,ψυχή και νου.Θα το διαπιστώσετε μελετώντας τις ιστορίες τους:

   Είπε ο αββάς Ησαΐας ότι αυτός που έχει ταπείνωση δεν έχει γλώσσα να πει σε κάποιον ότι ειναι αμελής ή να αντιμιλήσει σ'εκείνον ο οποίος τον ταλαιπωρεί,ούτε έχει μάτια να δει ή να αντιληφθεί άλλου ανθρώπου ελαττώματα,ούτε αυτιά ν'ακούσει πράγματα που δεν ωφελούν την ψυχή του.Στόμα δεν έχει να φανερώσει ελαττώματα κάποιου ή να θλίψει κάποιον με τα λόγια του ούτε έχει ενδιαφέροντα με κάποιον εκτός των δικών του αμαρτημάτων.Αντίθετα,είναι ειρηνικός προς όλους τους ανθρώπους,γιατί αυτό είναι εντολή του Κυρίου (Ματθ. 5:9,Μαρκ. 9:50 και Ιω. 14:27) και όχι γιατί χαρίζεται σε κάποια άλλη αδυναμία.
   Γιατί κι αν νηστεύει κανείς όλη την εβδομάδα και κάμνει πολλούς κόπους έξω από την πορεία αυτή,πάνε χαμένοι όλοι οι κόποι του.

(''Το Μέγα Γεροντικόν'' Τόμος Δ' - Έκδοση Ιερού Ησυχαστηρίου «Το Γενέσιον της Θεοτόκου» Πανόραμα Θεσσαλονίκης)